Parafia Ducha Świętego

Parafia Ducha Świętego na Stoku

  • Start
    • Aktualności
    • Ogłoszenia parafialne
    • Intencje mszalne
  • Kancelaria
    • Godziny otwarcia
    • Chrzest
    • Małżeństwo
    • Pogrzeb
    • Sprawy różne
  • O parafii
    • Historia parafii
    • Dekret Penitencjarii Ap.
    • Odpust św. Palestynki
    • Duszpasterze
    • Siostry Służki
    • Życie konsekrowane
      • Konsekracja
      • Wdowy konsekrowane
      • Dziewice konsekrowane
      • Instytuty świeckie
    • Wspólnoty
      • APDC
      • Apostolat 'Margaretka’
      • Chór
      • Domowy Kościół
      • Koło misyjne
      • KSM
      • LSO
      • Oaza
      • Rodzina Różańcowa
      • Schola ‚Promyki Ducha’
      • SRK
      • W Imię Jezusa
      • Wojownicy Maryi
    • Biblioteka parafialna
    • URW
  • Nabożeństwa
  • Modlitwy
  • Formacja
    • Geniusz kobiety
    • Instytuty świeckie życia konsekrowanego
  • Czytelnia
  • Galeria
  • Pielgrzymki
  • Linki
  • Kontakt
  • Transmisje

Umiłowanie Jezusa – sł. B. Ojciec W. Piwowarczyk

Sługa Boży Ojciec W. Piwowarczyk

UMIŁOWANIE JEZUSA CHRYSTUSA

  Fot. A. Janiak

Wiara Sługi Bożego ks. Wojciecha Piwowarczyka była skoncentrowana wokół osoby Jezusa Chrystusa. Była to więc wiara chrystocentryczna. Chrystus, to Ktoś najważniejszy w jego życiu, postać realna, prawdziwa. Praktycznie w każdej wypowiedzi i tekście ks. Wojciecha można znaleźć odniesienie do Zbawiciela. To, że Jezus Chrystus jest Kimś wyjątkowo bliskim w doświadczeniu duchowym ks. Piwowarczyka, można było zobaczyć w jego postawie i pragnieniu nieustannego poznawania Jego Boskiej osoby. Ta więź z Nim miała charakter ściśle religijny i osobisty. Zawsze jest ona tajemnicą, zwłaszcza dla drugiego człowieka, a poznawalna jest tylko na tyle, na ile sam Bóg zechce ją odsłonić.

Śledząc zapiski ks. Piwowarczyka można dostrzec trzy wymiary jego więzi z Chrystusem. Pierwszy wymiar, biblijny, polegał na odkrywaniu Go jako Słowa Wcielonego w Piśmie Świętym, które często czytał i rozważał. Drugi wymiar, patrystyczno-eklezjalny, wskazuje na to, że Sługa Boży poznawał Chrystusa przez studium pism Ojców Kościoła i pilne śledzenie aktualnego życia Kościoła. Natomiast trzeci wymiar tej więzi jest ściśle duchowy, może nawet mistyczny. Chodzi o stałe jej pogłębianie przez ascezę, modlitwę i życie sakramentalne. To zaś przekładało się na głęboki duchowo charakter ojcowskiego nauczania i odniesienia do drugiego człowieka ze strony ks. Wojciecha. Miało ono charakter teologiczny, pedagogiczny i wychowawczy.

Prawda o Chrystusie jako Bogu wcielonym była w centrum uwagi Sługi Bożego. Świadczy o tym częste przywoływanie odnośnych tekstów Pisma Świętego, zwłaszcza z Ewangelii św. Jana Apostoła. Ten bowiem Ewangelista podaje wiele znaków i dowodów na bóstwo Chrystusa. Ks. Piwowarczyk często powtarzał swoje ulubione ewangeliczne zdania: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał…” (J 3, 16); „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10, 29); „Kto mnie widzi, widzi Ojca” (J 14, 9)[1].

Jeśli chodzi o nauczanie Kościoła na temat Chrystusa jako Boga i człowieka, Sługa Boży opierał się na nauce soboru nicejskiego (z 325), który głosił, że „wierzymy w jednego Pana naszego Jezusa Chrystusa Syna Bożego zrodzonego z Ojca Jednorodzonego przed wszystkimi wiekami, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego, zrodzonego nie uczynionego współistotnego Ojcu”[2].

Jako psycholog, dociekliwie interesował się ludzkim wymiarem osoby Jezusa i starał się poznawać Go w ten właśnie sposób. Można powiedzieć, że dzięki temu Chrystus stawał się dla niego realną Osobą i realnym Bogiem, którego można rozumieć i miłować. Pomagało mu to w budowaniu więzi opartej na miłości, zaufaniu i zawierzeniu.

Ks. Piwowarczyk zauważa, że Chrystus jako Bóg i człowiek ma oczywiście ludzki charakter. Podkreślał, że Jezus w swej duszy był opanowany wielką ideą królestwa Bożego[3]. Sługa Boży wskazywał ponadto na te ludzkie cechy Jego charakteru, które determinowały Jego misję i działalność, dążenie do celu. Chrystus nie ma w sobie dwoistości ani cienia obłudy, posiada niezwykłą harmonię władz (co nie znaczy że miał zastygły spokój i niezdolność do wzruszeń), wytrwałość w dążeniu do celu – i to w sposób wybitny – jedyny. Nie cofa się ani na chwilę, gdy przyszła godzina Jego ofiary, lecz w pełni świadomy i z całkowicie wolną wolą wypełnia swą misję. Nasz autor dostrzega, że Chrystus ma w sobie dziwny spokój złączony z chęcią działania, wielką pokorę i wielką ambicję, cichość i gniew. Jest wymagający i wyrozumiały bez pobłażliwości. Cechuje Go miłosierdzie, wielka moc ducha a zarazem ludzka słabość połączona z cierpieniem fizycznym i  psychicznym[4].

Chrystus stał się więc wzorem do naśladowania dla swojego ucznia-kapłana, zaś Sługa Boży w całym swoim nauczaniu ukazywał Go jak wzór także dla innych, dla każdego człowieka.

Alicja Janiak

[1] Notatka Chrystus jest Bogiem  (w Archiwum Diecezjalnym w Kielcach).
[2] Tamże.
[3] Notatka: Ludzki charakter Chrystusa  (rękopisy w Archiwum Diecezjalnym w Kielcach).
[4] Tamże.

1 września 2022

Post navigation

← Strona główna
Transmisje
 
Polecamy
e-religijne.pl
Radio eM Kielce
Tygodnik eM Kielce

Msze Święte

W niedzielę:


7.00; 8.30; 10.00; 11.30;
13.00 (z chrztami); 18.00


W święta:


7.00; 9.00; 11.00 i 18.00


W dni powszednie:


7.00 i 18.00
6.30 – roraty

Skrót menu

  • Aktualności
  • Intencje mszalne
    • Ogłoszenia parafialne
  • Transmisje

Linki

  • Parafia - Facebook
  • Blog ks. Adama