Stan wdów i wdowców konsekrowanych istnieje od czasów apostolskich. W ostatnich kilkudziesięciu latach odrodziła się forma i praktyka tego powołania, także w Polsce. Impulsem do odnowienia tej formy życia poświęconego Bogu stała się adhortacja apostolska Jana Pawła II Vita consecrata (z 25 III 1996). Od jej ukazania się coraz więcej kobiet po śmierci współmałżonka, pragnąc odpowiedzieć na odczytane wezwanie Boga, powierza Mu swoje życie na drodze rad ewangelicznych. Pragną w ten sposób całą swoją egzystencję oddać Umiłowanemu, aby posługiwał się nimi według swego zamysłu. Wówczas wdowieństwo staje się powołaniem i misją. Konsekrowane wdowy stają się świadkami świata przyszłego, który można realizować już tutaj i teraz. Podejmując za zgodą Kościoła decyzję życia w dozgonnej czystości „dla królestwa niebieskiego” (Mt 19, 12; Łk 18, 29) konsekrują swój stan życia, aby poświęcić się modlitwie oraz służbie Kościołowi. Wdowieństwo konsekrowane jest także przedłużeniem i szczególną intensyfikacją sakramentalnej łaski małżeństwa. Miłość do małżonka ma się tutaj realizować w postaci miłości dziewiczej. Aby mogło się to stać, wdowa musi przyjąć oblacyjną – ofiarniczą postawę całkowitego oddania się Chrystusowi oraz uczyć się uczestnictwa w oblubieńczej miłości Maryi Dziewicy i Wdowy.
W Polsce aktualnie jest około trzystu wdów, pojawił się też jeden wdowiec (z naszej diecezji). W naszej parafii posługują cztery wdowy konsekrowane, zaś trzy przygotowują się do konsekracji.
Podjęcie konsekracji we wdowieństwie ma to ogromnie pozytywne, błogosławione znaczenie dla samej osoby, jak i dla jej rodziny: dzieci, wnuków.
Do konsekracji za zgodą biskupa diecezjalnego są dopuszczane wdowy, które ważnie zawarły sakrament małżeństwa, nie żyły publicznie w związku niesakramentalnym i są zdolne do wytrwania w czystym życiu na służbę Kościołowi i bliźnim. Wdowy konsekrowane prowadzą indywidualny tryb życia w świecie, nie podlegając żadnym strukturom życia wspólnotowego. Wspólnotą dla wdowy konsekrowanej, w której realizuje swoją misję, jest Kościół diecezjalny i parafia, w której jest obecna. Czasem bywa i tak, że wdowa konsekrowana służy diecezji podejmując dobrowolnie działalność apostolską na prośbę biskupa diecezjalnego. Wdowy mogą także się zrzeszać w stowarzyszeniach dla wierniejszego wypełniania swego powołania.
Aby je wiernie realizować, każda z tych osób powinna jak tylko to możliwe codziennie uczestniczyć we Mszy Świętej, adorować Pana Jezusa, czytać Pismo Święte, odprawiać rozmyślanie, sprawować Liturgię Godzin, odmawiać różaniec, który przybliża do Maryi jako Oblubienicy Chrystusa, a także często przystępować do sakramentu pojednania. Potrzebne jest tutaj też kierownictwo duchowe.
W dochowaniu wierności powołaniu i w jego rozwoju służy też systematyczna formacja duchowa, teologiczna i apostolska obejmująca dwa etapy: formację początkową i formację ciągłą. Formację początkową kandydatka podejmuje po wyrażeniu zgody przez biskupa diecezjalnego. Obejmuje ona etap wstępny, w czasie którego kandydatka rozpoznaje powołanie właściwe stanowi wdów, czasowy ślub czystości i bezpośrednie przygotowanie do konsekracji. Wdowa konsekrowana ma obowiązek do końca życia kontynuować swoją formację duchową, teologiczną i apostolską.