Sprawowanie Mszy świętej jako czynność Chrystusa i hierarchicznie zorganizowanego ludu Bożego, jest ośrodkiem całego chrześcijańskiego życia tak dla Kościoła powszechnego jak i lokalnego oraz dla poszczególnych wiernych. W czynności tej osiąga szczyt działanie, przez które Bóg w Chrystusie uświęca świat, oraz kult, jaki ludzie oddają Ojcu, wielbiąc Go przez Chrystusa, Syna Bożego, w Duchu Świętym. Ponadto we Mszy świętej wspomina się w cyklu roku misteria odkupienia tak, że one w pewien sposób stają się obecne. Pozostałe zaś czynności święte i wszystkie czyny chrześcijańskiego życia wiążą się ze sprawowaniem Eucharystii i do niej zmierzają. Jest więc bardzo ważne, aby sprawowanie Mszy świętej, czyli Wieczerzy Pańskiej, zostało tak uporządkowane, by wyświęceni szafarze i wierni, uczestnicząc w niej zgodnie ze swoim miejscem we wspólnocie Kościoła (ze swoją godnością), czerpali stąd coraz obfitsze owoce, dla osiągnięcia których Chrystus Pan ustanowił eucharystyczną Ofiarę swego Ciała i Krwi, jako pamiątkę swojej śmierci i zmartwychwstania oraz powierzył ją Kościołowi, swej umiłowanej Oblubienicy.
[OWMR 16n]
Bliżej Eucharystii to cykl katechez poświęconych przybliżaniu misterium Eucharystii. Katechezy te są przygotowywane w oparciu o dokumenty Kościoła (zwłaszcza o Ogólne wprowadzenie do Mszału rzymskiego, dalej: OWMR).
STRUKTURA MSZY ŚWIĘTEJ
Przygotowanie wiernych do celebracji
Rozpoczęcie Eucharystii powinno być poprzedzone punktualnym zgromadzeniem się wiernych. Brak punktualności ze strony wiernych jest znakiem nie tylko braku kultury, ale także lekceważenia Mszy świętej oraz braku szacunku dla Chrystusa obecnego w gronie Jego uczniów i dla wiernych. Musi więc nastąpić tzw. zejście się razem, w jednym miejscu, charakterystyczne przecież dla zgromadzeń pierwotnej wspólnoty uczniów Chrystusa, o której mówi księga Dziejów Apostolskich.
Obrzędy wstępne
Prawdziwym początkiem Mszy świętej jest śpiew na wejście, który ma za zadanie m.in. pogłębić jedność zgromadzenia (wyrażoną już w samym fakcie zejścia się wiernych w tym samym miejscu, o tym samym czasie), wprowadzić wiernych w tajemnicę okresu liturgicznego lub uroczystości. Po dojściu do ołtarza, kapłan całuje ołtarz. Gest ten wywodzi się ze starożytnego zwyczaju całowania progów świątyń, posągów bóstw itp. Znak ten wyraża szacunek dla Stołu Pańskiego, dla samego Chrystusa, który jest węgielnym kamieniem Kościoła. W czasie uroczystej liturgii (np. w niedzielę) kapłan może okadzić krzyż i ołtarz. Czynność ta jest symbolem czci wobec Chrystusa, wyrazem modlitwy, jaką razem z Nim chcemy wznieść ku Bogu podczas celebracji Mszy świętej. W Obrzędach dedykacji kościoła i ołtarza (1977) w punkcie 22b znajduje się wyjaśnienie znaku okadzania: Kadzidło spala się na ołtarzu, aby ukazać, że Ofiara Chrystusa, która w tym misterium wciąż jest obecna, wznosi się do Boga jak miła woń. Ma to również wyrazić myśl, że modlitwy wiernych pełne błagań i wdzięczności docierają do tronu Boga.