Rozdział 5.

APEL JASNOGÓRSKI

Alicja Janiak

   Adaś stoi razem z mamą i z tatą przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Cisza. Jakieś dostojeństwo w tym miejscu. W tej kaplicy jasnogórskiej. Przenikająca uroczysta chwila.

–Tyle ludzi, a tak jest cicho – pomyślał. Przypomniał sobie co mówiła mama zanim przyjechali na Jasną Górę. Że Apel Jasnogórski to jedno z najważniejszych nabożeństw narodowych Polaków. I wtedy szczególnie ludzie chcą oddać cześć Matce Bożej, która jest Królową Polski i Matką!

    Już się zaczął…ludzie zaczynają śpiewać pieśń „Bogurodzica” przy grających organach. Mama mówiła kiedyś, że to najstarsza polska pieśń o Maryi. I on już o tym wiedział. – Jak ona inaczej brzmi, gdy się jej słucha przy obrazie Matki Bożej, gdy jest tyle ludzi – przemknęła mu szybko myśl.

A potem wszyscy zaczęli śpiewać słowa „Apelu Jasnogórskiego”: – Maryjo Królowo Polski, Maryjo Królowo Polski. Jestem przy Tobie pamiętam, jestem przy Tobie pamiętam!. Czuwam!.

Chwycił się za rękę mamy i taty, stanął jak na baczność. Czuł, że serce bije mu coraz mocniej i łzy napływają do oczu. No bo jest tak blisko tej Matki Bożej o której tyle słyszy od taty, mamy. To jest ta Matka Boża, którą tato tak mocno kocha. Nie wie dlaczego, ale tak jest, bo widzi, jak tato się modli bardzo bardzo często z mamą przed Jej wizerunkiem. A właściwie, to… codziennie. Tak pamięta. No i chcieli, żeby przyjechał tu razem z nimi.

    Zaczął śpiewać i wtedy już całkiem łzy napłynęły mu do oczu, ale to nie przeszkodziło mu, żeby dalej śpiewać. Bo nie można „Apelu” śpiewać ot tak sobie. To niemożliwe. Nie da się. Śpiewa się całym sercem. Bo to modlitwa, to taka rozmowa z Matką Bożą. Dla niego ta uroczysta chwila stała się śpiewaniem, mówieniem prosto do Matko Bożej. Oto Ona jest przed nim, a on przed Nią. Tak jakby była tylko Matka Boża i on. I nikt więcej. Chociaż jest tyle ludzi w tym miejscu.

    Po wyśpiewaniu  „Apelu” ksiądz zaczął mówić do Matki Bożej. Adaś stara się uważnie słuchać. Ksiądz mówi, że zawsze tu ludzie przychodzą, przed Jej oblicze z wszystkimi troskami, potrzebami, podziękowaniami. A dziś jest wigilia Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. To znaczy, że Maryja przyjęła wiadomość od Anioła Gabriela, że Pan Bóg wybrał Ją, aby była Matką Pana Jezusa. No i to jest Jej najważniejszą zasługą, że uwierzyła Panu Bogu i że się zgodziła, że odpowiedziała Panu Bogu tak…

– Uwierzyła, uwierzyła, uwierzyła…– te słowa zatrzymały się w myślach Adasia i jakby pulsowały, jakby były żywe. Cały czas patrzył na obraz Matki Bożej Jasnogórskiej i patrzył, jakby nie mógł się napatrzeć. Jakiś pokój czuł  w sobie, gdy na Nią patrzył. Ma takie duże oczy i jakby patrzyły uważnie w stronę ludzi. Jakby swoją matczyną miłością chciała przeniknąć w serca ludzi tutaj i w jego serce. Ale…zauważył, że gdy  on się przechyla w różne strony, no bo tak trudno  długo ustać w jednym miejscu. Raz w lewo, raz prawo. To ten wzrok Matki Bożej podąża za nim. –  Piękny ten obraz – pomyślał. – I taki, że…jakby wzrok Matki Bożej wędrował za nim. – To znaczy, jakby Ona, Matka Boża była z nim wszędzie….

– A teraz pomódlmy się dziesiątką różańca – usłyszał. – Za ojczyznę, aby była wierna Bogu, ewangelii, aby zawsze podążała drogą Maryi ku Panu Bogu – kapłan mówił dalej. I ludzie zaczęli odmawiać różaniec. On i mama i tata. Wszyscy. Niektórzy mówili do mikrofonu. Tak, że było dobrze słychać. –  O! To głos taty…– pomyślał, gdy usłyszał jak tato modli się przez mikrofon. Zrobiło się mu się miło. Bo słychać było głos jego taty. Jego taty!

A na koniec Apelu ksiądz Arcybiskup pobłogosławił Krzyżem.

I na pożegnanie Matki Bożej jeszcze pieśń, którą słyszy w uroczyste chwile w domu i w kościele:

Z dawna Polski Tyś królową Maryjo. Ty za nami przemów słowo Maryjo. Ociemniałym podaj rękę. Niewytrwałym skracaj mękę. Twe Królestwo weź w porękę Maryjo. Ociemniałym podaj rękę. Niewytrwałym skracaj mękę. Twe Królestwo weź w porękę Maryjo.

Modlitwa się skończyła, ale Adaś nie mógł oderwać wzroku od obrazu na którym wydawało mu się, że widzi Matkę Bożą patrzącą na niego. Usłyszał jak tata mówi do niego:

– Adasiu, uklęknijmy i poprośmy naszą Matkę Boską Częstochowską, aby zawsze  opiekowała się nami.

Uklęknęli całą trójką. Adaś wtulił się pomiędzy rodziców. Był pomiędzy nimi i na wprost obrazu. Patrzył…Tato powiedział:  – Już musimy iść, bo tu zaraz będzie nocne czuwanie, a przed nami dłuższa droga.

Chłopiec kiwnął głową, podniósł rękę i …pomachał Matce Bożej. Zaczęli iść  w kierunku drzwi, ale Adaś jeszcze raz się odwrócił i znowu pomachał Matce Bożej. A potem jeszcze  małemu Panu Jezusowi. Czyli dwa razy.

I bardzo, bardzo, ale to bardzo mocno pomyślał i powiedział do samego siebie i do Matki Bożej: – Wrócę tu jeszcze do Ciebie!